Sztuka kochania, film Marii Sadowskiej o Michalinie Wisłockiej, najsłynniejszej seksuolog czasów PRL-u ma szansę stać się nie tylko najgorętszym tytułem tego sezonu, ale manifestem miłości, przemawiającym w imieniu milionów kobiet. To nie jest film o seksie, choć jest w nim seksu sporo. To film o miłości, odwiecznej potrzebie bliskości i akceptacji w oczach tej najbliższej osoby. To film o relacjach między kobietą i mężczyzną, które od zarania dziejów są pełne napięć, sprzeczności, nieporozumień. To film, w którym przewija się cała plejada kobiecych wcieleń, z ich problemami, pragnieniami, marzeniami i tragediami, ukrytymi gdzieś głęboko przed oczami bliźnich. To film budujący, po pokazuje, jaką my, kobiety, mamy niebywałą siłę, która zjednoczona w słusznej sprawie, jest wstanie obalić wszelkie mury. I za to właśnie jestem niebywale wdzięczna twórcom tego filmu – Sztuka Kochania daje tak pozytywnego kopa i taki motywacyjny napęd, jakiego nie powstydziłby się nawet najlepszy coach.

Dlaczego trzeba zobaczyć Sztukę Kochania

Genialne aktorstwo – co tu dużo mówić, w filmie mamy genialne zarysowane postaci i fantastyczne kreacje aktorskie. Magdalena Boczarska prawdopodobnie zagrała w Sztuce Kochania rolę życia. Jej Wisłocka jest barwna i wielowymiarowa. Nieśmiała, krucha, pełna sprzecznych emocji, ale też zdecydowana, waleczna, współczująca, bezkompromisowa. Boczarska pokazała nam Michalinę o wielu twarzach, doskonale zarysowała wszelkie sprzeczności, a tym samym bohaterka opowieści stała się w pewnym sensie kobiecym głosem nas wszystkich. Na szczególne uznanie zasługuje Eryk Lubos, któremu udało się wykreować wzruszającą, niezwykle ważną w życiu Michaliny postać Jurka. Kochanek doskonały, który odkrywa przed Michaliną prawdziwą cielesną namiętność. To on sprawia, że kobieta, która pomogła tysiącom swoich pacjentek sama w końcu odkrywa swoją kobiecość w każdym możliwym wymiarze. Piękny, wzruszający wątek, o tyle ważny, że to właśnie ten romans był iskrą, która poruszyła Wisłocką do napisania Sztuki Kochania.

W Sztuce Kochania mamy całą plejadę cudownie wyrysowanych, barwnych postaci: Katarzyna Kwiatkowska w roli redaktor naczelnej jest do schrupania, Artur Barciś jako cenzor doskonały, Piotr Adamczyk w roli męża Wisłockiej doskonale uwalnia się od szufladki świętego, ogniście ruda Karolina Gruszka z zaokrąglonym pozamałżeńskim skokiem w bok brzuszkiem wzrusza, generałowa w wykonaniu Danuty Stenki powala na kolana, a nie odstępująca na krok słynnej ginekolog wierna i oddana redaktorka Terska w wykonaniu Jaśminy Polak warta jest wielkich braw.

Scenografia i kostiumy czyli podróż w przeszłość – nikt tak chyba pięknie nie pokazał realiów lat 70-tych w PRL-owskiej Polsce, jak to się udało Marii Sadowskiej i całej ekipie pracującej przy Sztuce Kochania. Panie i Panowie, czapki z głów! Lata 70-te są mi szczególnie bliskie, bo to właśnie wtedy przyszłam na świat. W filmie widzimy barwne kadry, doskonałe kostiumy z przewodnim motywem kwiatowym, który doskonale spina całą postać Wisłockiej. Przenosimy się wraz z bohaterami w sam środek redakcji pisma kobiecego i są to proszę Państwa scenki niezwykle smakowite, dopracowane w najdrobniejszych szczegółach. Klimat sanatarium w Lubniewicach i sceny z bankietu, czy z Bazary Różyckiego w Warszawie to są prawdziwe perełki. Detale, tapety, zasłonki i obrusy, ale też meble, wnętrza i plenery – to trzeba zobaczyć.

Scenariusz – Krzysztof Rak, którego pamiętamy z Bogów, przyzwyczaił nas już do sprawnej ręki scenarzysty. Na podstawie książki Violetty Ozminkowski „Sztuka kochania gorszycielki” stworzył barwną opowieść. Akcja filmu rwie się i przeplata, wątki dramatyczne i komiczne wyszydzają absurdy PRL-u, ale pokazują przede wszystkim historię kobiety, której widz kibicuje od pierwszych scen filmu. To scenariusz jest jednym z silnych filarów unoszących tę historię na wyżyny. Bo mimo, że opowiada historię sprzed 40-tu lat, w mocno osadzonych w tamtych czasach realiach, siedząc w kinowym fotelu mamy wrażenie, że to temat niesamowicie na czasie, dotykający każdego z nas.

Zdjęcia – wielkie brawa dla Michała Sobocińskiego, który podjął się zadania niezwykle trudnego. Jak pokazać w polskim filmie seks? To mogła być całkowita klęska. I prawdę powiedziawszy byłam ciekawa, jak ten seks się wybroni. I tu nie można mówić o żadnej obronie. Sceny erotyczne są piękne, pełne naturalności i mają w sobie coś niezwykle wzruszającego. Pokazują naszą ludzką niedoskonałość, ale też doskonale wspierają cały przekaz filmu – miłość cielesna jest niezwykle ważnym i naturalnym elementem naszego życia. Spokojnie, film nie skupia się w obrazie jedynie na seksie. To naturalne uzupełnienie całości wysmakowanego, pięknie, konsekwentnie pokazanego obrazu. Doskonała robota Panie Sobociński!

Reżyseria – to musiała być kobieta! Maria Sadowska pokazała, że kino kobiece nie musi być infantylne, ale mocne i niezwykle silne. Bo siła jest kobietą i o tym właśnie jest ten film. Dlatego dziękuję Marysi za ten obraz, bo pokazuje on, jak ważnym głosem współczesnego świata jest głos kobiet. Choć historia toczy się 40 lat temu, jest ona tak samo aktualna, co pokazują ostatnie wydarzenia w naszym kraju i na świecie. Bo my kobiety mamy moc, a wspólnie możemy przenosić góry.

Piękny obraz, piękny przekaz i niezwykła siła emanuje z ekranu podczas oglądania Sztuki Kochania. To film ważny, poruszający. Po prostu weźcie do kina swoją drugą połówkę i obejrzyjcie go razem :)